Pieśni Powstania Warszawskiego - "Warszawskie dzieci".

Autorem tekstu był Stanisław Ryszard Dobrowolski ("Goliard"). Muzykę napisał Andrzej Panufnik. Po raz pierwszy opublikowano ją 4 lipca 1944 roku na łamach dziennika "Demokrata". Po wybuchu powstania "Warszawskie dzieci" utrwalono również na płycie w celu nadania przez "Błyskawicę" (pierwsza emisja 8 sierpnia) oraz wydano ulotkę z tekstem i nutami.

--------------------

Nie złamie wolnych żadna klęska,
Nie strwoży śmiałych żaden trud -
Pójdziemy razem do zwycięstwa,
Gdy ramię w ramię stanie lud.

Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój,
Za każdy kamień Twój, Stolico, damy krew!
Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój,
Gdy padnie rozkaz Twój, poniesiem wrogom gniew!

Powiśle, Wola i Mokotów,
Ulica każda, każdy dom -
Gdy padnie pierwszy strzał, bądź gotów,
Jak w ręku Boga złoty grom.

Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój...

Od piły, dłuta, młota, kielni -
Stolico, synów swoich sław,
Że stoją wraz przy Tobie wierni
Na straży Twych żelaznych praw.

Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój...

Poległym chwała, wolność żywym,
Niech płynie w niebo dumny śpiew,
Wierzymy, że nam Sprawiedliwy,
Odpłaci za przelaną krew.

Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój...

Pieśni Powstania Warszawskiego - "Marsz Mokotowa"

Sceny pochodzą z filmów z inscenizacji "Mokotów 1944"

To jedna z najpopularniejszych pieśni Powstania Warszawskiego. Autorem tekstu jest kpr. pchor. „Karnisz” – Mirosław Jezierski, żołnierz 2 plutonu WSOP (Wewnętrzna Służba Ochrony Powstania). Muzykę napisał  ppor. „Krzysztof” – Jan Markowski.

Marsz przyjął się błyskawicznie na całej dzielnicy, w czym pomogło opublikowanie tekstu i nut w czasopiśmie „Baszta”.  Bardzo popularny był również po wojnie, kiedy  publikowano go we wszelkich możliwych śpiewnikach i antologiach.  

----------------------------------

Nie grają nam surmy bojowe

I werble do szturmu nie warczą,

Nam przecież te noce sierpniowe

I prężne ramiona wystarczą.

Niech płynie piosenka z barykad

Wśród bloków, zaułków, ogrodów,

Z chłopcami niech idzie na wypad,

Pod rękę, przez cały Mokotów.

Ten pierwszy marsz ma dziwną moc,

Tak w piersiach gra, aż braknie tchu,

Czy słońca żar, czy chłodna noc,

Prowadzi nas pod ogniem z luf.

Ten pierwszy marsz to właśnie zew,

Niech brzmi i trwa przy huku dział,

Batalion gdzieś rozpoczął szturm,

Spłynęła łza i pierwszy strzał!

Niech wiatr ją poniesie do miasta,

Jak żagiew płonącą i krwawą,

Niech w górze zawiśnie na gwiazdach,

Czy słyszysz, płonąca Warszawo?

Niech zabrzmi w uliczkach znajomych,

W Alejach, gdzie bzy już nie kwitną,

Gdzie w twierdze zmieniły się domy,

A serca z zapału nie stygną!

Ten pierwszy marsz ma dziwną moc,

Tak w piersiach gra, aż braknie tchu,

Czy słońca żar, czy chłodna noc,

Prowadzi nas pod ogniem z luf.

Ten pierwszy marsz niech dzień po dniu,

W poszumie drzew i w sercach drży,

Bez próżnych skarg i zbędnych słów,

To nasza krew i czyjeś łzy!

Pieśni Powstania Warszawskiego - "Sanitariuszka Małgorzatka".

Tekst napisał żołnierz Pułku "Baszta" Mirosław Jezierski, jako podziękowanie dla sanitariuszki Janiny Zaleskiej "Małgorzatki". Autorem muzyki był Jan Krzysztof Markowski (napisał muzykę również do "Marszu Mokotowa" i "Małej dziewczynki z AK").

-----------------------------------------

Przed akcją była skromną panną,

Mieszkała gdzieś w Alei Róż,

Miała mieszkanko z dużą wanną,

Pieska pinczerka, no i już.

I pantofelki na koturnach

I to, i owo, względnie, lub,

Trochę przekorna i czupurna

I tylko „Mewa”, albo „Klub”.

Na plażę biegła wczesnym rankiem,

Aby opalić wierzch i spód,

Dzisiaj opala się junakiem

I razem z nami wcina miód.

Sanitariuszka „Małgorzatka”

To najpiękniejsza jaką znam,

Na pierwszej linii do ostatka

Promienny uśmiech niesie nam.

A gdy nadarzy ci się gratka,

Że cię postrzelą w prawy but,

To cię opatrzy „Małgorzatka”

Słodsza niż przydziałowy miód.

Ta „Małgorzatka” to unikat;

Gdym na Pilicką dzisiaj wpadł

Czytała głośno komunikat,

A w dali głucho walił piat.

Tak jakoś dziwnie się złożyło,

Że choć nie miałem żadnych szans.

Niespodziewanie przyszła miłość,

Jak amunicja do pe-panc.

Idylla trwałaby do końca,

Lecz jeden szczegół zgubił mnie,

Dziś z innym chodzi po Odyńca,

Bo on ma stena, a ja nie.

Sanitariuszko „Małgorzatko”,

Jakże twe serce zdobyć mam,

Choć sprawa wcale nie jest gładka,

Już jeden sposób dobry znam:

Od „Wróbla” dziś pożyczę visa

I gdy zapadnie ciemny mrok,

Pójdę na szosę po „Tygrysa”

W ręce Małgosi oddam go!

Pieśni Powstania Warszawskiego - "Chłopcy silni jak stal".

Tekst napisał żołnierz batalionu "Parasol" Józef Szczepański ("Ziutek") w czasie stacjonowania w pałaciu Krasińskich. Był on również autorem piosenki "Pałacyk Michla". Ciężko ranny w trakcie ewakuacji Starego Miasta zmarł w powstańczym szpitalu. Pośmiertnie awansowany do stopnia podporucznika .

Józef Szczepański "Ziutek" (1922-44).

-----------------------------------------

Chłopcy silni jak stal,

oczy patrzą się w dal,

nic nie znaczy nam wojny pożoga.

Hej, sokoli nasz wzrok,

w marszu sprężysty krok

i pogarda dla śmierci i wroga.

Gotuj broń, naprzód marsz, ku zwycięstwu!

W górę skroń! Orzeł nasz lot swój wzbił.

/Chłopcy silni jak stal,

oczy patrzą się w dal.

Hej, do walki nie zbraknie nam sił!/bis

Godłem nam biały ptak,

a „Parasol” — to znak,

naszym hasłem piosenka szturmowa.

Pośród kul, huku dział

oddział stoi jak stał,

choć poległa już chłopców połowa.

Dziś padł on, jutro ja, śmierć nie pyta...

Gotuj broń! — Krew ci gra boju zew.

/Chłopcy silni jak stal,

oczy patrzą się w dal,

a na ustach szturmowy nasz śpiew./bis

A gdy miną już dni

walki, szturmów i krwi,

bratni legion gdy wreszcie powróci,

pójdzie wiara gromadą

Alejami z paradą

i tę piosnkę szturmową zanuci.

Panien rój, kwiatków rój i sztandary.

Równy krok, śmiały wzrok, bruk aż drży.

Alejami z paradą

/będziem szli defiladą

w wolną Polskę,

co wstała z naszej krwi (bis)