Piesi wojowie z drugiej połowy XI wieku podług miatury w "Ewangeliarzu" Płockim" z 1085 r, przedstawiającej rzeź niewiniątek. Rys. Bronisław Gembarzewski.
--------------------------------
"Uzbrojenie składa się z mieczy i oszczepów, szyszaków stożkowych, żelaznych i miedzianych lub złoconych oraz tarcz - szczytów. Oszczepów używano zarówno do kłucia, jak i rzutu, o czym świadczy wyobrażenie jednego z wojowników uzbrojonego dwoma oszczepami. Suknie na ogół gładkie i jednobarwne w przeciwieństwie do nogawic wielce w barwach i rysunku urozmaiconych. Odnosi się to również do szczytów. Był to niewątpliwie ważnym czynnikiem, łudzącym wzrok nieprzyjaciela i utrudniającym mu celne mierzenie. Rysunki te i barwy są zbliżone do dzisiejszej sztuki ludowej, zwłaszcza pisanek wielkanocnych".
--------------------------------
"Uzbrojenie składa się z mieczy i oszczepów, szyszaków stożkowych, żelaznych i miedzianych lub złoconych oraz tarcz - szczytów. Oszczepów używano zarówno do kłucia, jak i rzutu, o czym świadczy wyobrażenie jednego z wojowników uzbrojonego dwoma oszczepami. Suknie na ogół gładkie i jednobarwne w przeciwieństwie do nogawic wielce w barwach i rysunku urozmaiconych. Odnosi się to również do szczytów. Był to niewątpliwie ważnym czynnikiem, łudzącym wzrok nieprzyjaciela i utrudniającym mu celne mierzenie. Rysunki te i barwy są zbliżone do dzisiejszej sztuki ludowej, zwłaszcza pisanek wielkanocnych".
Rycerz w pancerzu z rohatyną i tarczą owalną, nogawice okręcone u dołu rzemieniem lub taśmą. Z prawej łucznicy bez osobnych osłon głowy. Podług czary włocławskiej (X wiek). Rys. B. Gembarzewski.
Tyle oryginalny opis. Rycerz nosi hełm żebrowy bez nosala. Jego pancerz to zapewne kolczuga. Łucznicy nie noszą żadnego uzbrojenia ochronnego. Polskie łuki, przynajmniej te wykonywane z cisu, miały potężną siłę i zasięg. Doskonałym przykładem wykorzystania naszych łuczników na polu walki jest bitwa w kraju Dziadoszan (1018 r.). Ich ostrzał zadecydował tam o rozbiciu szyku elitarnej (złożonej z najlepszych rycerzy) niemieckiej straży tylnej, którą Polacy ostatecznie wybili w walce wręcz.
Tyle oryginalny opis. Rycerz nosi hełm żebrowy bez nosala. Jego pancerz to zapewne kolczuga. Łucznicy nie noszą żadnego uzbrojenia ochronnego. Polskie łuki, przynajmniej te wykonywane z cisu, miały potężną siłę i zasięg. Doskonałym przykładem wykorzystania naszych łuczników na polu walki jest bitwa w kraju Dziadoszan (1018 r.). Ich ostrzał zadecydował tam o rozbiciu szyku elitarnej (złożonej z najlepszych rycerzy) niemieckiej straży tylnej, którą Polacy ostatecznie wybili w walce wręcz.
Od lewej: ciężkozbrojni rycerze z pierwszej połowy XII wieku, lekkozbrojny tarczownik z 1152 r. (według drzwi katedry płockiej. Rys. B. Gembarzewski.
Opis ostatniej postaci jest moim zdaniem błędny i mamy tutaj raczej rycerza w stroju ceremonialnym. Mało prawdopodobnym jest, aby zwykły tarczownik nosił miecz.
