Polskie pieśni - "O mój rozmarynie"

Rodowód tej pieśni jest niejasny. Część historyków wiążę ją z ludową piosenką "koło ogródeczka woda ciekła" (epoka napoleońska), której tekst zapisał Oskar Kolberg. Michał Sokolnicki zapisał, że w trakcie marszu z Lanckorony do Krakowa (14 kwietnia 1913 roku) jeden ze strzelców nauczył tej pieśni resztę oddziału. "Nie wiem, skąd ją przyniósł, z jakiej tradycji wydostał młodzieniec, który maszerował wówczas w naszej pierwszej czwórce. Swoim młodym, trochę jeszcze dziecinnym głosem zanucił ją nam z początku sam; monotonnie w takt ociężałego, nieskładnego marszu pochwyciły ją to i ówdzie żołnierskie głosy. [...] Należałem do tych, co prosili wciąż o jej powtarzanie, od innych więc śpiewów wracaliśmy do niej i w końcu jeszcze przed Krakowem umiała ją cała nasza kompania na pamięć i wybijała ciągle jej takt swym marszem. Tak przeszła ona potem do innych oddziałów, weszła do skarbu wojska, zaczęła swoją długą wędrówkę po szeregach chodzących po Polsce".

"O mój rozmarynie" została po raz pierwszy wydrukowana w 1915 roku w śpiewniku Zagórskiego. Dwie zwrotki przypisuje się Wacławowi Denhoff - Czarnockiemu,  a jedną żołnierzom 4 pułku Legionów.  

------------------------------------------------

O mój rozmarynie, rozwijaj się

Pójdę do dziewczyny, pójdę do jedynej

Zapytam się.

A jak mi odpowie – nie kocham cię,

Ułani werbują, strzelcy maszerują

Zaciągnę cię.

Dadzą mi konika cisawego

I ostrą szabelkę, i ostrą szabelkę

Do boku mego.

Dadzą mi kabacik z wyłogami

I wysokie buty, i wysokie buty

Z ostrogami.

Dadzą mi uniform popielaty

Ażebym nie tęsknił, ażebym nie tęsknił

Do swej chaty.

Dadzą mi manierkę z gorzałczyną

Ażebym nie tęsknił, ażebym nie tęsknił

Za dziewczyną.

Dadzą mi szkalperzyk z Matką Boską

Żeby mnie broniła, żeby mnie broniła

Tam pod Moskwą.

A kiedy już wyjdę na wiarusa

Pójdę do dziewczyny, pójdę do jedynej

Po całusa.

A kiedy mi odpowie – nie wydam się

Hej, tam kule świszczą i bagnety błyszczą,

Poświęcę się.

A gdy mnie przyniosą z raną w boku,

Wtedy pożałujesz, wtedy pożałujesz

Z łezką w oku.

Powiodą z okopów na bagnety,

Bagnet mnie ukłuje, śmierć mnie pocałuje,

Ale nie ty.

Na mojej mogile wyrośnie bez,

Nie chciałaś mnie kochać, nie chciałaś mnie kochać,

Nie roń teraz łez.

Za tę naszą ziemię skąpaną we krwi,

Za nasze kajdany, za nasze kajdany,

Za wylane łzy.

----------------------------------------

Rozmaryn w ludowej mitologii przedstawiany jest jako symbol miłości i wierności.